آمایش فضایی شهرستان های استان هرمزگان با استفاده از روش‌های تصمیم گیری چندمعیاره

   آمایش‌ فضایی، مجموعه‌اى از دانش‌هاى جدید است که به طرز هماهنگ و تلفیق یافته عمل می‌کنند و کارشناسان رشته‌هاى گوناگون علوم‌اجتماعى، مهندسى و علوم‌ جغرافیایی با مشارکت گروهى و گفت و شنود منطقى می‌توانند، در محدوده­ى مسائل آمایش سرزمین مطالعه و برنامه‌ریزى کنند. پژوهش حاضر، با چنین هدفی به بررسی چگونگی برخورداری فضایی در سطح استان هرمزگان پرداخته است. شاخص‌های این پژوهش توسعه­ی زیرساخت­ها و امکانات بهداشتی- درمانی است که کیفیت توزیع آن در سطح شهرستان­های استان هرمزگان مقایسه شده است. روش مطالعه در این پژوهش، علی- مقایسه­ای بوده و تلفیق روش شباهت به گزینه­ی ایده­آل (TOPSIS)، تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و روش تحلیل خوشه­ای استفاده شده است. نتایج این تحقیق می­دهد که عدم برخورداری نسبی در سطح استان هرمزگان از لحاظ برخورداری از شاخص‌های توسعه­ی بهداشتی-درمانی مشاهده می­شود؛ چنانکه شهرستان بندرعباس به عنوان مرکز سیاسی-اداری استان، برخوردارترین شهرستان از نظر شاخص­ توسعه­ محسوب می­شود و اختلاف نسبتاً زیادی با دیگر شهرستان‌های این استان دارد. بنابراین، توسعه­ی فضا در استان هرمزگان، نیازمند به­کارگیری اصول و بنیادهای آمایش سرزمین با رویکرد توسعه­ی پایدرا است.